![quod libet quod libet](https://i.ytimg.com/vi/kogA9ePpHfM/maxresdefault.jpg)
Rupes ad laevam primò rubra erat, nĭsĭ ubi algâ obtegeretur ipso in portu alba ulterius praeceps ac caerula: omnis autem e saxo (ut credidi) calcario. Illùc igitur pedibus confestim ire decerno. Etenim cava plura illâ in rupe cognoveram. Tum si ad navem ratem e portu meo traxissem – etenim illum maris sĭnum postibus munitum jam Portum Meum appellabam – quis sponderet, quin naufragium ipso in flumine patĕrer rediens? Nubes porrò volitare animadverti imber ne caderet, meliùs tegi, quae exposita reliqueram in portu. Cymbulam autem illam majoris quàm cuncta quae in nave restabant aestimabam. “Cur laboro?” inquiebam “cur-ve juvat me vivere, solitarium, moribundum? Quid prosunt navĭs spolia, nĭsĭ ut aliquot dies vitam extraham?” Tum addidi clarâ voce: Nĭsĭ fortè! Nĭsĭ fortè! Mox intelligo ventum a mari flare, aestum violentiùs insurgere, in ostio periculosum forsitan cymbae fore. Sed quasi nervis succisis, languebat animus fastidiebatque suos successūs. Jejunus, vescor avidē: etenim in aheno cibus aliquot dierum mihi meisque restabat. Dehinc, quae ex nave insuper avexi, summatim potiùs memorabo. In iis quae sequuntur, saepius accidet, ut rem probē nōverim, diem meminerim parùm nec lectori jucundum foret, ut res, si possem, diarii more enarrarem. Imo in corde meo inscriptae sunt, quasi hesternae essent. CAPUT (II.) SECUNDUMģ8. TRIUM dierum res gestas narravi singillatim. Vix poteram coenare igitur pasto căne felibusque, somno me commisi. Valdē defessus inde redibam: sed aestus cymbam subvexit sine meâ vi.
![quod libet quod libet](https://images.sftcdn.net/images/t_app-cover-m,f_auto/p/734e55df-2376-4e31-baba-3ed91677c67c/128778797/quod-libet-screenshot.jpg)
Cuncta deporto intra postes marinos incolumia paulò ante tenebras. Quintam illam properē adjungo arcam, et aliquot res ponderosas impono inter quas hîc nominare libet mŏlam ferramentis acuendis, glandium majorum cadulos duo: in cymbâ autem meas vestes, et pulveris nitrati aliquantum. Cum carbaso illo (si fortè sit usui) atque cunctis funibus retraho ratem ad navem. Spes et cupiditas, quamvis lasso, dedit vires. Video mare adhuc tranquillum cras posse co-oriri procellas. Quidquid erat in rate, in algosum siccae arenae acervum expono sed laboriosē, propter humiles aquas. Maximē gavisus, projicio me sub rupe et paulisper sub umbrâ requiesco: dein cibo recreatus, ad operam redeo. Mare intrà mox quietissimum invenio, et quasi in stagno religo ratem. Sed inter postēs saxeos in sĭnum illum procedo, neque in flumen adversum volŏ me committere. Tantum onus facillime videbantur arcae tolerare.ģ6. Postquam restibus omnia consolidavi, paulò ante meridiem, strenuo nisu ratem ad littus traho, paene infimo in aestûs recessu. Vela quotquot inveni, quae supervacanea portabamus, cum scaphae velo, collocavi supra superque his rursus carbasum quendam pice liquidâ oblĭtum. Adjungo seriam olei, ollam picis, arma missilia aliquot, alias res minores. His in mare delatis, et firmissimē constrictis superpono dolium pulveris nitrati, alterum panis, mox totum fabri repositorium. Mox quattuor sufficere videntur immo sic tutius fore ad primum experimentum. Caeteras item e mari subtractas stuppâ ac pice pariter ac meam ipsius concludo. Inspicio arcam meam optime aquam excluserat. In navem invado, etiam ante solem ortum sed dilucescebat. Depropero ad cymbam detrudoque in fluvium cănis quasi suo jure insilit.